LA CASTÈGNA
‘Me l’è bèlla la castègna,
de farina lee l’è prègna,
lee l’è liscia e ben vestida,
bòna, dolza, saorida.
Con la pèll la po’ vèss còtta
e la ciamen “Belegòtta”.
Senza pèll, lessaa anca quèi
numm ghe disom “Peladèj”
Com’hinn bon, mì ghe voo matt
quand je coeusen in del latt,
l’è on bon piatt per la mattina
el se ciama “Busecchina”
“Boroeul” numm èmm semper dii
se i maron hinn quèi rostii.
Poeu gh’è i “Cuni” còtt al forna
infilaa col spagh intorna:
i “Firon” di fironatt,
anca quèi me tiren matt
“Verones”, che bon odor
còtt al forna anca lor.
“Castègn pèst” poeu per finì
quèi seccaa per on quai dì
poeu per tiragh via la pèll
je bacchètten col tarèll.
Quèsti hinn bon, spacchen i dent:
vann ciucciaa on poo dent per dent
hinn ciamaa da tanta gent
“caramèi… sì, di student” !
